De dagen kleuren donkerder en de zwoele lucht maakt plaats voor regen. De herfst met al zijn mooie kleuren, weet toch elk jaar weer mijn wereld zwart te kleuren.
Uit elkaar gaan is één ding... maar alles wat er bij komt kijken, is een zware last die mijn schouders niet kunnen dragen.
Krak, de takken breken en bomen laten hun bladeren vallen. Krak, mijn wereld stort in en al mijn dromen dreigen om mij heen in stukjes te vallen.
Mijn dagen kleuren donker, mijn glimlach maakt plaats voor oneindig veel tranen. Ik wil sterk zijn, perfect zijn, maar BAM het lelijke beest 'depressie' heeft mij weer te pakken.
Uit elkaar gaan is één ding, maar trauma's uit het verleden, maken er duizend en één dingen van.
Ik wil sterk zijn, ik moet sterk zijn, ik kan sterk zijn. Komaan... je bent niet meer als vroeger. Je bent sterk nu. Kijk naar wat je allemaal al hebt bereikt. Mijn eigen peptalk heeft zijn waarde helaas verloren.
Er is alleen nog zwart en wit. Alleen nog zwart, een beetje wit. Alleen maar zwart, soms heel soms een beetje wit.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat schrijf jij mooi! Blijf dit vooral doen, ik vind echt dat je talent hebt. Groetjes!
De boom in het bos, liet in de herfst, alles los.
Alles liet hij gaan. Hij fluisterde zacht: loslaten is nodig, om sterker in het leven te staan. Het sterkste blaadje valt er af in maart. Klaar om vol trots er weer te staan. Elk jaar kijken we op naar die boom, wat is die nog mooier geworden. Het is ok, het is ok om los te laten, terug jezelf te zoeken en te vinden, het is ok. Knuffel