Het is nu bijna een jaar dat we uit elkaar zijn. Wat een bewogen jaar. Ik weet niet hoe het met hem gaat, maar ik heb zeker betere tijden gekend.
Ik ben meerdere malen gecrasht. Het was zo zwaar. Afscheid nemen, loslaten, het is niet voor mij weggelegd. Er gaat altijd een hele lange tijd over. Een weg vol pijn en verdriet. Omdat de ander verdergaat en ik kan het niet. Zoveel emoties zijn de revue gepasseerd. Wanhopig was ik op zoek naar een beetje houvast.
Ik wou zo graag een vriendschapsband met hem opbouwen. Hij wou dat ook. Hij sprong meteen in een nieuwe relatie en liet mij en de band die we samen hadden opgebouwd, vallen. Ongeloof. Nog steeds. Ik zal het nooit snappen. Een uitleg heb ik nooit gekregen. Opeens was zij er en was zijn gedrag naar mij toe helemaal veranderd. De ene leugen na de andere. Hij duwde mij weg en wou mij uiteindelijk niet meer zien.
In het begin gaf ik hem nog relatietips. Ik gunde het hem. Het hoefde voor mij niet zo snel te gaan, maar hij kon niet alleen zijn. Hij schildert mij af als de crazy ex , terwijl ik haar gewoon wou leren kennen. Ik wou een deel uitmaken van hun leven. Een vriendin voor ze zijn, zoals we dat samen hadden afgesproken.
Ik had het waarschijnlijk tijd moeten geven, maar hoe hij mij behandelde was zo onwerkelijk. Het verdriet en de pijn zo immens. Ik had ze de ruimte moeten geven om elkaar te leren kennen, maar dat wegduwen maakte mij wanhopig.
Ondertussen is er zoveel tijd verstreken, maar hun haat naar mij toe is alleen gegroeid. Hij heeft nooit antwoorden gegeven, nooit een woord gezegd. Ik kan het niet begrijpen dat hij onze band zomaar opgaf.
Hij was de eerste die ik binnenliet in mijn hart. De eerste wie ik het diepste van mijn ziel liet zien. Ik gaf hem al mijn vertrouwen, dat altijd al heel schaars was. Onze relatie kende veel ups en downs. Dat hij mij graag zag, was de enige zekerheid die ik had. Dat was lang het enige dat telde.
Tijd heeft mijn ogen wel geopend. Wat veel mensen al lang zagen, maar ik niet wou zien. Hij was al lang niet zo goed meer voor mij als in het begin. De liefde was zo sterk, dat het voor een hele tijd alles overwon.
Hoe gemeen hij mij behandeld heeft, is een kant waarover hij mij wel vertelde, maar die ik nog niet kende. Hij hecht zich niet aan dingen of mensen, dat zei hij altijd al. Toch beloofde hij meermaals, mij nooit te laten vallen.
Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, in een conflict ben je nooit alleen. Mijn claimend gedrag heeft al meermaals bewezen dat ik alleen maar verlies wat ik zo graag wil vasthouden. Omdat er bij hem een doodse stilte was, ging ik op zoek naar antwoorden in zijn omgeving. Iedereen zei me om los te laten, maar het kleine beetje info dat ik over hem kon krijgen. Een kleine kijk op zijn leven nu, deed mij smachten naar meer. Het was niet gezond en dat besef ik nu.
Dag en nacht was ik met hem bezig. Het gemis zo groot. De haat naar mezelf toe nog groter. Als hij, degene die me zo graag zag, me nu zo haat, moet ik toch wel heel slecht zijn? Voortdurend was ik aan het reflecteren over alles wat ik fout heb gedaan. De woede naar mezelf toe werd steeds groter. Tot op het moment dat ik mezelf niet graag meer kon zien.
Ik ben al vaak heel diep gevallen, maar waar ik nu sta is dieper dan ooit. Ik heb een lange weg af te leggen. Mijn ik is in stukjes verspreidt. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik wil en wat ik kan. De dromen die ik heb, lijken in de verste verte niet meer te bereiken. Ik moet mezelf opnieuw ontdekken. De stukjes van mezelf terug bijeensprokkelen.
Nog steeds blijf ik hopen op een tweede kans. Er zijn fouten gemaakt, maar niets onherstelbaar. Ik kan de deur niet dichtslaan en hem nooit meer binnenlaten in mijn hart. Hij is mijn hart nooit uitgegaan. Ik probeer wel te focussen op al het negatieve aan hem. Dat is er zeker en dat zie ik ook, maar ik ken hem ook op een andere manier. Ik ken hem beter dan wie ook. Zijn muren om hem heen, heb ik nooit afgebroken. Zijn diepste zelf laat hij aan niemand zien. Ik heb wel brokken zien vallen en stukjes meegekregen.
Voorlopig kan ik niets meer doen. Alles wat ik heb geprobeerd heeft de afstand tussen ons alleen maar groter gemaakt. Ik mis hem zo hard. Dagelijks is er van alles dat ik hem wil vertellen. Zoveel flashbacks naar de goede oude tijden. Ik mag niet op hem wachten, maar ik weet dat ik dat toch zal blijven doen. Ik wil zo graag weten hoe het met hem gaat. Wie zij is en hoe ze samen zijn. Ik wil zo graag mijn echte ik aan haar laten zien. De ik, die hij wel graag zag. Ik wil ze in mijn hart sluiten. Het is stom, waarschijnlijk naïef, maar ik wil het zo graag.
Reactie plaatsen
Reacties
Hee, ik heb je blog gelezen en ik kan je heel erg boeken over narcisme van H.G. Tudor aanraden. Bijv het boek Fuel en Sex and the Narcissist en Escape, No Contact, en Idealised and Ignored. Op YouTube heeft hij ook super goede filmpjes. Alles wat jij beschrijft komt door hoe je gemanipuleerd bent, om je zo te voelen. En het kan echt helpen om te weten hoe dat komt. Alles wat je leest of hoort erover, dan lijkt net of het DUS allemaal onvermijdelijk is en daarom nooit overgaat. Dat is niet zo. Maar sommige dingen, kunnen wel helpen om het beter te begrijpen. De pijn is nu je nieuwe relatie met hem. Die pijn voel je door emotional thinking, denken met je emoties. En HG Tudor heeft hier goede filmpjes over, hoe dit werkt. Maar realiseer je, dat honderden mensen op de wereld, nu je precies zo voelen. Je bent niet alleen. En zij voelen het precies zo, alleen over iemand anders, met dezelfde stoornis, namelijk, narcisme. Dat maakt dit zo. Het is misschien zo dat je aan Inverted narcissism lijd, daar schrijft Sam Vaknin over. Ik vertel je dit omdat ik weet hoe groot het leed is en ik heb veel aan de wetenschap over IN. Maar je kunt ook een 'gewoon' slachtoffer zijn. Hij heeft alles zo bij jou gemaakt, dat je precies dit ging doen. Maar als je hem zijn zin geeft, stijg je niet in zijn achting. Hij houdt alleen van de aandacht. Mensen zijn afwasborstels voor hen. Die nieuwe vriendin ook. Hij maakt het daarmee ook uit en dan zit zij er daarna ook zo bij als jij. Dat moet je niet gaan zeggen, je kunt haar niet redden, ze zal je ook niet geloven. Had jij haar gelooft, als zij 3 jaar geleden zulke dingen tegen jou had gezegd? "Hij heeft een stoornis en voelt al die dingen niet echt?" En als je het tegen hem zegt, doet hem dit niets. Hij is een monster, wat jou ziek heeft gemaakt, alleen om extreme gevoelens en seks te krijgen. Je had ook aangereden kunnen worden, maar kwam helaas hem tegen. Nu zit je in een rolstoel. En je zult weer kunnen lopen. Echt waar. Alleen moet je iets doen aan de suïcidale gedachten. Dat kan dus chronisch worden en dan ben je nog verder van huis. Dan heeft hij je dus vermoord terwijl hij je in leven heeft gelaten. En zon sukkeltje, zoveel macht geven? Daar heb je een veel te leuke website voor, ook al voelt niets het meer waard om voor te leven soms want hij is weg. Nou, mooi wel dus, alles in de wereld bestaat namelijk ook zonder hem, en als je de wens naar de pijn kwijt bent, nee, nu niet wanhopig raken alleen al van dit lezen, alles voelt definitief en onvermijdelijk, de pijn kwijt is juist het begin van je leven en niet het eind. En dát je dit allemaal voelt, maakt het nog niet onomkeerbaar of definitief, dat dit zo is. Lees en kijk HG Tudor. Niet te vaak alleen, want, dan wordt dát nl de plaatsvervangende relatie. Dat is namelijk de pijn nu. En je bent wss ook fysiek afhankelijk van hem. Heeft ie ook expres gedaan. Het zijn walgelijke huichelaars, maar zij voelen alleen hun gestoorde psyche als....gezond :). Nou, dan ben je toch gek? Precies :).